Διαβάστε την ιστορία της
Ελένης Γότση, μιας μικρής
ΣυνΩΔΗπόρου που πλέον
βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη
για μουσικές σπουδές...
Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε σε ιστοσελίδα ποντιακού περιεχομένου...
Όταν τη ρωτήσαμε τι νιώθει όταν παίζει λύρα μας απάντησε: "Είναι δύσκολο να περιγράψω με λέξεις. Εκείνη τη στιγμή είναι σαν να χάνω την επαφή μου με αυτόν τον κόσμο και πηγαίνω όπου με παρασέρνει η λύρα, μπαίνει εκείνη στο τιμόνι. Νιώθω πλήρης, νιώθω γαλήνη και ασφάλεια."
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ
Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη μουσική και ξεκίνησε με την εκμάθηση μπαγλαμά, κάνοντας πολλές εμφανίσεις. Όπως μας λέει, αν και η μητέρα της ήταν ποντιακής καταγωγής, δεν είχε ακούσματα της παραδοσιακής μας μουσικής στο σπίτι.
Όμως την πρώτη φορά που άκουσε τον κεμεντζέ μαγεύτηκε και αμέσως ανακοίνωσε στους γονείς της πως ήθελε να μάθει. Το 2014 ξεκινά την εκμάθηση της ποντιακής λύρας υπό την καθοδήγηση του Τάσου Παυλίδη και έναν χρόνο μετά, μαζί με όλη τη σχολή, κάνει την πρώτη της εμφάνιση ενώπιον κοινού σε μια εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Ποντίων στο Δημοτικό αμφιθέατρο της Καβάλας, τα συναισθήματα μου ήταν έντονα, αλλά τα πιο δυνατά ήταν το ρίγος και η συγκίνηση, λέει. Από τότε έχει κάνει πολλές εμφανίσεις, αλλά δύο τις έμειναν χαραγμένες στη μνήμη: 2.6.2018 και 16.12.2019. Η πρώτη ήταν στο Μελισσοχώρι Θεσσαλονίκης όπου παίξαμε στα πλαίσια μιας καλοκαιρινής εκδήλωσης σαν σύνολο (ορχήστρα και χορωδία) και τραγούδησε και ο κ.Μιχάλης. Θυμάμαι συγκεκριμένα πως όταν κατεβήκαμε από τη σκηνή ήμουν βουρκωμένη γιατί ήταν ένα από τα όνειρά μου να παίζω λύρα και να τραγουδάει ο δάσκαλός μου. Η δεύτερη ήταν όταν μου ζητήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (στο οποίο σπουδάζω) να παίξω κι εγώ και να τραγουδήσω μαζί με την ορχήστρα και την χορωδία του τμήματος και όπως καταλαβαίνετε η συγκίνηση και η τιμή που ένιωθα ήταν πολύ δυνατή.
Όμως την πρώτη φορά που άκουσε τον κεμεντζέ μαγεύτηκε και αμέσως ανακοίνωσε στους γονείς της πως ήθελε να μάθει. Το 2014 ξεκινά την εκμάθηση της ποντιακής λύρας υπό την καθοδήγηση του Τάσου Παυλίδη και έναν χρόνο μετά, μαζί με όλη τη σχολή, κάνει την πρώτη της εμφάνιση ενώπιον κοινού σε μια εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Ποντίων στο Δημοτικό αμφιθέατρο της Καβάλας, τα συναισθήματα μου ήταν έντονα, αλλά τα πιο δυνατά ήταν το ρίγος και η συγκίνηση, λέει. Από τότε έχει κάνει πολλές εμφανίσεις, αλλά δύο τις έμειναν χαραγμένες στη μνήμη: 2.6.2018 και 16.12.2019. Η πρώτη ήταν στο Μελισσοχώρι Θεσσαλονίκης όπου παίξαμε στα πλαίσια μιας καλοκαιρινής εκδήλωσης σαν σύνολο (ορχήστρα και χορωδία) και τραγούδησε και ο κ.Μιχάλης. Θυμάμαι συγκεκριμένα πως όταν κατεβήκαμε από τη σκηνή ήμουν βουρκωμένη γιατί ήταν ένα από τα όνειρά μου να παίζω λύρα και να τραγουδάει ο δάσκαλός μου. Η δεύτερη ήταν όταν μου ζητήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (στο οποίο σπουδάζω) να παίξω κι εγώ και να τραγουδήσω μαζί με την ορχήστρα και την χορωδία του τμήματος και όπως καταλαβαίνετε η συγκίνηση και η τιμή που ένιωθα ήταν πολύ δυνατή.
ΣΗΜΕΡΑ
Μένει στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζει μουσική στο Α.Π.Θ. Πλέον μαθητεύει με τον Μιχάλη Καλιοντζίδη και ξεκίνησε πρόσφατα την εκμάθηση του κεμανέ και του βιολιού.
ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕ ΜΕΙΖΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
-Ποια είναι η άποψη σας σχετικά με το «μόνο παραδοσιακά», πιστεύετε πως οι νέοι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργούν ή μόνο να παίζουν παραδοσιακά κομμάτια;
-Η άποψή μου είναι όσον αφορά το "μόνο παραδοσιακά" είναι να μην αλλοιώνονται τα τραγούδια όπως τα έχουμε ακούσει από την πρώτη γενιά, στηρίζοντας πάντα τις ιδιαιτερότητες της δομής της μελωδίας, ύφος, ηχόχρωμα. Ασφαλώς για το δεύτερο σκέλος οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργούν και να υπάρχει μια συνέχεια, η οποία όμως να στηρίζεται στα παραπάνω στοιχεία. Επίσης, είναι κι ένα άλλο κεφάλαιο που στηρίζεται στα βιώματα, αλλά ιδίως στα συναισθήματα του μουσικού, πως μπορεί ή πως του αρέσει να εκφραστεί. Εκεί οι γνώμες διίστανται, μπορεί κάποιος απλά να το δεχτεί ως έντεχνη μουσική και άλλος να το δεχτεί ως έκφραση του μουσικού.
-Από τη δική σας οπτική γωνία, πιστεύετε πως η ενασχόληση με την παράδοση είναι σημαντική για τη νέα γενιά;
-Πιστεύω ότι πρέπει ή νέα γενιά να ασχολείται κυρίως με την παράδοση, γιατί η παράδοση είναι πολιτισμός και το χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός λαού - η ταυτότητα ενός λαού.
-Εσείς προτιμάτε να παίζετε μόνο παραδοσιακά τραγούδια ή παίζετε και νέες συνθέσεις;
-Αυτό που έχω ως πρωταρχικό σκοπό ασφαλώς να ασχοληθώ και με τα δύο, αλλά σε καμία περίπτωση να συγχέω το ένα με το άλλο.
-Πιστεύετε πως η «εξέλιξη» της μουσικής μας είναι θετική ή αρνητική;
-Σε αυτό πιστεύω ότι έχει ξεφύγει από την φόρμα και την δομή της παραδοσιακής μουσικής η εξέλιξή της σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που εξακολουθούν να διαδραματίζουν έναν σοβαρό οδηγό στη συνέχεια της μουσικής παράδοσης.
ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΧΕΔΙΑ
Είμαι ακόμα στην αρχή της διαδρομής μου και η αλήθεια είναι πως έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου που θέλω να κάνω και να κυνηγήσω. Σίγουρα πρώτα ο Θεός να τελειώσω με το καλό τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο και να πάρω το δίπλωμα στο βιολί. Πέρα από αυτά όμως έχω σαν στόχους να φτάσω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου σαν μουσικός, να γίνω μια καλή εκπαιδευτικός και να τιμήσω όσο περισσότερο μπορώ αυτό το μικρό αλλά θαυματουργό όργανο που λέγεται ποντιακή λύρα.
Η Ελένη Γότση μας αφιέρωσε και ένα τραγούδι. Απολαύστε!
tv-pontos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν άσεμνο περιεχόμενο ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.